donderdag 29 september 2016

Het avontuur!


Ik liet het vorige post al even vallen: ik ben bezig met iets waar ik heel blij van word: filmen & fotograferen! Keukens van restaurants, foodevents (Chefs(r)evolution), chefs, ambachten & alles wat met eten te maken heeft! Zelfs nog wat opdrachten die los van de foodscene staan, want passie laat zich nou eenmaal graag vastleggen, ook op andere werkgebieden;-) Maar bij de foodscene ligt mijn hart! Dus richtte ik dit jaar een nieuwe tak van mijn bedrijf op: Foodie Records.

En daar gaat veel tijd in zitten! Tijd die ik er met heel veel liefde aan geef, want mijn hart gaat er sneller van kloppen! En ik neem jullie graag mee! Ik ben zo blij met alle post die ik de afgelopen jaren heb kunnen plaatsen op dit blog. En wat super dat jullie de tijd namen om mijn verhalen te lezen! Wat ooit begon als een experiment is uiteindelijk uitgegroeid tot een meer-jaren-project vol verhalen. Als ik terug blader door mijn post voelt het bijna als een dagboek. Ik kan precies terughalen wat er speelde, hoe ik mij voelde, hoe klein mijn meiden waren in het begin, welke medebloggers ik heb leren kennen in de afgelopen jaren! Het blog is mij dierbaar! Het heeft mij de kans gegeven meer van mijzelf te delen. En mij laten zien dat het delen van verhalen, het delen van passie, een groot onderdeel is van mijn identiteit.

Tarte taart An wil ik nog niet helemaal loslaten. Ik wil deze plek laten bestaan. Maar door alle werkzaamheden voor Foodie Records zal ik hier wel minder vaak posten. Elke week een bericht is voor dit moment gewoon te veel. Maar zo als ik al schreef: ik hoop dat ik jullie mee kan nemen in deze nieuwe stap van het avontuur!

Als je me zoekt, kun je me vinden;-) In between the lines van de verhalen die ik hier soms nog zal plaatsen, op mijn nieuwe site Foodie Records & als 'the girl with the cameras' in keukens van restaurants & op foodfestivals! See you! Thank you!

-x- An




maandag 29 augustus 2016

Even een kleine update

Gewoon om te laten weten dat alles goed gaat;-) Ik ben bezig met iets wat ik heel graag doe! Ik ben een nieuwe video aan het maken voor mijn bedrijf Foodie Records over een onderwerp dat mij heel blij maakt: een kijkje in de keuken van restaurant Amarone (Rotterdam). Het filmen was gaaf, het monteren is super leuk werk. Binnenkort online!


maandag 8 augustus 2016

Franse roadtrip: café & croissants




Drie weken Franse roadtrip! Van de groene Morvan, naar provinciestad Angoulême, naar mijn favoriete Franse chateau: Chateau de Chanteloup! Het lekkerst dat ik afgelopen roadtrip at? Normaal gesproken zou ik na drie weken Vive la France direct met een opsomming van gegeten eclairs, Paris-Brest’s en waanzinnige Mille-feuille’s komen, maar dit jaar werd ik vooral blij van ontbijten!

Thuis eet ik eigenlijk niet veel brood, maar de week in de Morvan (bij mijn ouders in huis) stond in het teken van het uitproberen van de nieuwe bakker in het dorp: kan hij het wel of kan hij het niet?! Van zijn brood tot zijn tartelettes: alles moest worden uitgeprobeerd. En hij is geslaagd;-) En dat is best een ding in het dorp, aangezien de oude bakker door de bewoners van het dorp werd weggebonjourd omdat ze zijn brood niet lekker genoeg vonden. De bakker die hem opvolgde liet alle ovens vervangen en bleek alleen nog brood af te bakken (inclusief het verpakkingsmateriaal dat nooit mee de oven in had gemogen). Daar zat ook niemand op te wachten. Na enige maanden ‘Simenon-achtige’ gebeurtenissen in het dorp, waarin de bakker steeds vaker de hoofdrol bleek te spelen (verdwijningen, mysteries, geroddel en gewijs), verliet de vrouw van de bakker de bakker en de bakker verliet het dorp. Hij liet het dorp 'brodeloos' achter met onbruikbare afbakovens. Gelukkig kwam er een nieuwe, jonge bakker die nieuwe ovens kreeg van de burgemeester en nu dus de lekkerste taartjes en echt stokbrood bakt! Merci!

De week in de Charente werd ik het meest blij van stokbrood met gezouten boter. Beurre de Charentes wel te verstaan;-) Moest natuurlijk even worden gegeten in deze regio (net als een echte Broye du Poitu trouwens).








In de laatste week van de roadtrip door Frankrijk heb ik me vooral schuldig gemaakt aan het drinken van sloten café creme en het eten van croissants. Bakker Veronique is stiekem al 29 jaar een constante factor in mijn leven;-) Ze kwam vroeger mee met haar moeder in de oude bakkerswagen die om 8 uur ‘s ochtends de camping op reed. Samen verkochten ze vanuit de achterkant van de wagen tien stokbroden en vier croissants en dat was de winst van de zomer. Maar door de jaren heen is er heel wat veranderd: Veronique nam de bakkerij over en staat nu elke ochtend van de zomer met enorme hoeveelheden brood, croissants en chocolatines op het terras. Ik zette er speciaal de wekker voor, want om half tien is ze door haar voorraden heen. En dan ontbijten op z’n Frans natuurlijk: een croissant dippen in een tasse de café! Op een terras ergens in Frankrijk in de zon... ik kan me geen beter begin van de dag wensen!






Deze keer geen recept voor croissants, maar wel een recept dat gemaakt kan worden met boter uit de regio Poitou Charentes: Broyé du Poitou. Meer lezen over dit prachtige koekje? Ik schreef er al over tijdens mijn trip door culinair Frankrijk!


Ingrediënten (voor 8 koeken):
200 g bloem
125 g boter
150 g suiker
1 ei
1 snufje zout
eventueel een klein scheutje aroma (ik gebruikte kokos, maar rhum of oranjebloesemwater passen hier ook goed bij)

1. Smelt de boter in een steelpan op laag vuur.
2. Mix in een schone kom suiker, bloem, zout en gesmolten boter tot een mooi mengsel. Voeg het ei en eventueel het kokos/rhum aroma toe. Kneed het zachte deeg even door.
3. Beboter een taartvorm (of 8 kleine taartvormpjes) en strooi er een beetje bloem in, zodat de vorm een dun laagje bloem krijgt. Klop het overtollige bloem uit de vorm.
4. Verwarm de oven voor op 180 ° (160º hetelucht).
5. Verspreid het zachte deeg in de vorm. Maak de bovenkant glad met de achterkant van een lepel.
6. Trek met een vork wat mooie patronen in het taartdeeg.
7. Bak 20 minuten in de oven. Officieel schijnt dit koekje pas na een dag of twee op zijn lekkerst te zijn... maar groot gelijk als je er meteen je tanden in zet! 

donderdag 30 juni 2016

When life gives you lemons... (Troostbakker)



Een tijd geleden vroeg iemand mij wat mij troost. Beetje een gekke vraag die mij werd gesteld tijdens een experimentele lunch die alles op scherp zette. Troost? Tsja... uhm. Mooie dingen? Kunst? Interactie tussen mensen? Ik kon niet direct bedenken wat te antwoorden. Maar de vraag bleef nog wel een paar dagen door mijn hoofd spoken. Troost. Is dat niet zoiets als het vullen van leegte? Het wegwerken van pijn? Is het eigenlijk niet stiekem iets waar we continue mee bezig zijn? Terug te brengen naar een verlangen naar geborgenheid, het wegwerken van gemis en het dragelijker maken van alles? Sommigen van ons worden emotie-eters en laten zich troosten door gerechten waar je je fijn door voelt. Comfortfood. Emotionele zuivering (Catharsis!) door eten. Maak ik mij vast ook wel eens schuldig aan;-) Maar meer nog dan dat ben ik een troostbakker: ik kook om te delen, te raken en te troosten. Ik haal troost uit het verbinden van lekker eten met een fijn moment. Om de pijn voor te zijn als het ware. Om te verzachten, als buffer voor slechtere tijden (mochten die er onverhoed ooit komen). Herinneringen bouwen door momenten vorm te geven. Het moment verbinden aan geur, smaak en een gevoel van comfort. Het biedt mij troost het moment te raken en er een herinnering van te maken die terug te halen is. Als troostbuffer... voor mijzelf, maar vooral voor de mensen om mij heen. Hoop dat dat lukt;-)








Recept: Citroenbroodjes

Ingrediënten:
250 ml melk
anderhalve tl droge gist
90 g suiker
65 g gesmolten boter
450 g patentbloem
snufje zout

Voor de vulling:
5 el zachte roomboter (niet gesmolten)
120 g suiker
2 tl kaneel
rasp van 1 citroen

1. Verwarm de melk op laag vuur tot lichaamstemperatuur.
2. Neem de pan van het vuur en voeg de gist en suiker toe. Klop het mengsel door en laat het 3 minuten rusten. Roer dan de gesmolten boter erdoor.
3. Meng de bloem en het zout in een kom en maak een kuiltje in het midden. Giet het boter/suikermengsel erin en meng het geheel goed tot een samenhangend deeg. Als het te plakkerig blijft kun je voorzichtig wat bloem toevoegen.
4. Kneed het deeg tot een mooi glad deeg en leg het in een licht geoliede kom. Dek af met huishoudfolie of een schone theedoek en laat het op een warme plaats rijzen (het volume zal ongeveer verdubbelen).
5. Rol het deeg uit met een roller (ik doe dit meestal tussen twee vellen bakpapier) tot een rechthoek van 30 bij 60 cm.
6. Bestrijk het uitgerolde deeg met de zachte roomboter. Strooi vervolgens de suiker, de kaneel en ten slotte de citroenrasp over de boterlaag.
7. Rol het deeg in de lengte op tot een lange rol en snijd deze in stukken van ongeveer vier cm.
8. Verwarm de oven voor op 220ºC (200º hetelucht).
9. Beboter een bakvorm en leg de rolletjes op hun kant in de vorm (er mag ruimte tussen zitten, want ze zullen groter worden in de oven en elkaar raken).
10. Dek af met een schone theedoek en laat de rolletjes nog zo’n twintig minuten rijzen op een warme plek.
11. Bak de citroenbroodjes in 12-15 minuten tot ze mooi goudbruin van kleur zijn. 

vrijdag 10 juni 2016

Rabarberrabarberrabarrrberrrr...



Rabarber. Voor mij voor altijd verbonden met mijn oom omdat hij dit altijd begon te roepen bij speeches & voordrachten binnen de familie (lees op het mooie blog van mijn nicht An precies waarom). Hij had samen met mijn tante een moestuin en beleefde daar altijd van alles dat later weer verwerkt kon worden in hilarische anekdotes over op hol geslagen kippen, benarde posities in de glazen kas en verhalen over het avontuurlijk bijknippen van de bosschages aan de waterkant (want zo’n moestuin moet netjes worden onderhouden, ook op de plekken waar je eigenlijk net niet bij kunt)! Of hij echt van rabarber hield? Dat weet ik niet. De enige keer dat ik mij hem enthousiast met iets groens het huis binnen heb zien komen, was de keer dat hij een vuilniszak vol wietplanten op tafel zette. Ik was een jaar of twaalf. Die planten had hij gekregen van een vriend. Iets over ‘zonder toppen toch niets meer waard’ en ‘de fik d’r in!’ deed hem besluiten de berg planten mee te nemen naar huis voor de grap. De zak wiet werd pontificaal neergezet bovenop de lange tafel waar we zo fijn vaak aan konden schuiven voor taart, hapjes of een neut (of alles samen). En Cola voor alles en iedereen die nog geen pot HAK opengedraaid kreeg, want dat was het criterium bij alles om te bepalen of je er oud genoeg voor was! Krijg je ‘m open: jij mag op kamers;-)




De padvinder in mijn oom kwam al snel naar boven. Fikkie stoken: oftewel WIET verbranden in de vlam van de druipkaars (want een wild woekerend kampvuur in de tuin, daar voelde mijn tante niet zo veel voor). Wietwalmen waar je u tegen zegt! En het werkte aanstekelijk: binnen de kortste keren zat de hele familie (incluis mijn ouders en Cola-leeftijd zusje) takjes te roosteren en rooksignalen te produceren. Ik weet niet of je stoned kunt worden ‘zonder toppen’, maar leuk was het wel! Vooral toen mijn oudere nicht van toen ongeveer 16 de coffeeshopblauwe huiskamer binnenstapte... Huh?! Blowen... op klaarlichte dag...met de hele familie?!! Rabarber dus. Geen idee of Le er van hield, maar wat had ik graag dit taartje voor hem gebakken: de beste rabarbertaart ever!

Het recept kreeg ik van vriendin M, die het ergens op het internet had gevonden. Niet meer precies te achterhalen dus wie aan de basis van dit mooie recept heeft gestaan. Superblij dat zij 'm met mij wilde delen want haar rabarbertaart is geliefd in de wijde omgeving! Op aanraden van M gebruikte ik minder suiker en meer kaneel. Het resultaat is heerlijk, dus hieronder exact de manier waarop wij ‘m maken!

Nog meer inspiratie nodig?! Ik maakte al eerder taartjes met rabarber: 
Rabarber-chocoladetaart
Rabarbertaartje op z'n Frans
Rabarbercakejes en rabarberwodka


Recept: de lekkerste rabarbertaart ever! Genoeg voor een plaattaart of twee kleine springvormen (20ø). En nog wat extra rabarbercompote!

Ingrediënten:
600 g rabarber, gewassen en gesneden in stukjes
150 g zachte roomboter
225 g suiker
225 g bloem
3 tl bakpoeder
een snufje zout
3 middelgrote eieren
Het rasp en het sap van 1 citroen
4 el melk
2 el kaneel
poedersuiker

1. Verwarm de oven voor op 190ºC (175º hetelucht).
2. Roer de boter met 150 g van de suiker tot een mooi romig mengsel.
3. Voeg de bloem, het bakpoeder en het snufje zout toe aan het botersuikermengsel en mix het geheel even door elkaar.
4. Voeg de eieren door het beslag en klop ze door de massa.
5. Meng vervolgens het citroensap en de rasp er doorheen.
6. Voeg ten slotte de melk toe aan het mengsel en mix alles goed door elkaar.
7. Vet de springvormen in en bekleed de bodems met bakpapier. Verdeel het mengsel over de twee springvormen.
8. Meng de kaneel en de overgebleven 75 g suiker door de rabarberstukjes en schep het geheel een paar keer goed om, zodat alle rabarber bedekt is.
9. Verdeel de rabarber over de met beslag gevulde springvormen. Niet alle rabarber past op het beslag als je gebruik maakt van springvormen. Ik hield zo’n 250 gram van het rabarbermengsel over. Zet dat even weg en zorg eerst dat de twee gevulde springvormen in de voorverwarmde oven belanden. Bak de taarten in ongeveer 40 minuten tot ze mooi goudbruin zijn en de zijkanten iets los komen van de rand.
10. Als de springvormen in de oven staan: doe het overgebleven rabarbermengsel in een steelpan met dikke bodem. Voeg een scheut water (of sinaasappelsap) toe en breng het geheel met de deksel op de pan aan de kook. Laat het ongeveer 4 minuten door pruttelen en daarna nog 4 minuten zonder deksel, tot de rabarberstukken uiteenvallen en zacht zijn. Laat afkoelen! Heerlijk door yoghurt of havermout!
11. Haal de taarten uit de oven en laat ze iets afkoelen. Verwijder de springvormen voorzichtig en probeer niet alle taart in een keer op te eten! Het mooie aan taart in twee springvormen: je geeft er gemakkelijk een weg en maakt zo de wereld om je heen een stukje gelukkiger;-))


dinsdag 17 mei 2016

Nieuwe tak van mijn bedrijf: Foodie Records



Jezelf uitvinden, vinden, herpakken, of gewoon...weer even de focus op dat wat je met je tijd wilt doen. Ik was er even naar op zoek. Dat gaat eigenlijk nooit over;-) Ik ben altijd op zoek! Maar dat komt omdat het een puzzel is, toch? Een waarvan je zelf het eindresultaat in elkaar knutselt. En waarvan de uitkomst eigenlijk niet eens belangrijk is;-) Want die puzzel mag niet mee op reis. Maar de tijd die je gebruikt om de stukjes op de juiste plaats te leggen, die is van jou!

Mijn eigen bedrijf bestond vorig jaar tien jaar. Tijd om tegen het licht te houden of ik nog steeds doe wat ik wil doen. Enkel 'webdesign en vormgeving' dekte de lading niet echt meer. Ik maak vooral content. Culinaire fotografie, foodvideos, teksten. Het bloggen en schrijven over eten is begonnen als experiment, maar is zo leuk dat ik daar niet meer mee wil stoppen. Het vormgeven aan de wereld om mij heen doe ik continue, met camera's en pen. Ik hou er van het moment vast te leggen en het te delen.

Tijdens een trip naar Italië kreeg mijn plan steeds meer vorm en afgelopen maart lanceerde ik een nieuwe tak van mijn bedrijf: Foodie Records! Een plek waar ik door middel van fotografie, video & woord verhalen vertel over eten. Ik onderzoek hoe we media kunnen inzetten om te praten over eten, om de boodschap van mensen die communiceren via eten over te brengen en hoe we media kunnen inzetten om kennis over voeding te delen. Ik hoop dat je mijn nieuwe site een keer bezoekt!

Tarte taart An blijft daarnaast voorlopig gewoon bestaan. Want zoete recepten delen.... hoort nou eenmaal bij mijn gepuzzel;-)

vrijdag 11 maart 2016

Buitencakeje



In de zon op mijn bankje voor mijn deur zette ik vanmorgen mijn tanden in een stuk kokoscake met banaan. De zon scheen, de wind lag, de vlier loopt uit. Het voelt alsof we de eindsprint hebben gehaald! Einde winter, hallo lente! Het eerste buitencakeje is een feit!

De basis voor dit recept heb ik van Marleen van Es (Eten uit de Volkstuin). Een cake die gevaarlijk makkelijk tussen de bedrijven door kan worden gemaakt;-) Op een onbewaakt ogenblik op de woensdagmiddag, of zoals vandaag, direct na het ontbijt, nog voor het echte werk moest beginnen! En dat werkt inspirerend hoor; een huis dat ruikt naar cake! Met de toppings varieer ik altijd. Soms met rabarber, met zomerfruit, of zoals nu met banaan en een koffiecrumble. Lekker!








Recept: Kokoscake met banaan en een koffie/karamel crumble
200 g kokosolie
150 g rietsuiker
1 tl vanille extract of rum-extract
3 eieren
75 ml yoghurt
200 g zelfrijzend bakmeel
3 el geraspte kokos

Voor de topping:
1 banaan
50 g roomboter of kokosolie
50 g rietsuiker
50 g havermout/spelt/granola (of een mix van deze drie)
15 g bloem
1 eetlepel oploskoffie

1. Verwarm de oven voor op 180 graden. Bedek een cakevorm met bakpapier.
2. Klop met een mixer het zachte kokosvet, de rietsuiker en het vanille extract tot een mooi romig mengsel.
3. Voeg de eieren toe en de yoghurt en mix het geheel goed door elkaar. Klontjes zijn niet erg!
4. Zeef het zelfrijzende bakmeel erdoor en voeg als laatste de geraspte kokos toe. Mix het geheel nog even goed en schep het beslag in de bakvorm.
5. Snij de banaan in de lengte in vier repen en verdeel ze over de bovenkant van de cake.
6. Smelt de boter of kokosolie in een pannetje en voeg de rietsuiker toe. Brand deze even een beetje aan om een karamelsmaak te creëren. Zet het vuur uit en voeg de havermout/spelt/granola toe. Je kunt ook variëren met andere granen.
7. Roer de oploskoffie door het mengsel en voeg de bloem toe. Verdeel het over de bovenkant van de cake.
8. Bak de cake in het midden van de oven in ongeveer 45-50 minuten gaar.


donderdag 11 februari 2016

Johnny and me...



Zijn stem vult de ruimte alsof hij naast mij staat. Op de nieuwe ‘retro’ platenspeler ligt een plaat van Johnny Cash. Ik bak een hart van chocolade voor Valentijnsdag en luister naar de teksten over zijn onmogelijke liefde voor de vrouw van zijn leven, June Carter, want hij (en zij) zijn al bezet.

“Oh, please don’t get too close and let me love you. ‘Cause I just might be fool enough to fall.”

 

 In 1968 trouwt hij met haar en laat haar nooit meer gaan. “We got married in a fever, hotter than a pepper sprout.” Liefde en pit. Door het chocoladebeslag spatel ik stemgember en ik maak gember-meringues voor bovenop de taart. De gesponnen karamel houdt het geheel bij elkaar. Zoals de muziek en de liefde Carter & Cash. Fijne Valentijnsdag iedereen!





Recept: Chocolade-gembertaart met karamel en meringues
De chocoladecake in dit recept is gebaseerd op Annabel Langbein’s recept voor chocoladecake, maar hier en daar aangepast.

Ingrediënten voor de chocoladecake:
450 g zelfrijzend bakmeel
400 g suiker
50 ml stemgembersiroop
75 g cacaopoeder
2 theelepels bakingsoda
200 g zachte boter
250 ml volle melk
3 eieren
250 ml hete koffie

Voor de karamel: 60 g suiker
Een scheutje slagroom

Voor de meringues:
1 eiwit
60 g fijne suiker
een theelepel gemberpoeder

1. Verwarm de oven voor op 160 ºC. Vet een mooie hartvormige cakevorm in (mijn vorm komt hier vandaan) met boter.
2. Mix alle ingrediënten voor de cake in een kom en meng alles goed door elkaar. Door de hete koffie smelt de boter en wordt het een mooi mengsel.
3. Giet het mengsel in de vorm en bak gedurende ongeveer 1 uur in de oven (als een satéprikker er schoon uitkomt is de cake gaar, anders laat je ‘m nog wat langer in de oven staan). Laat de cake afkoelen in de vorm.

4. Verlaag de oventemperatuur naar 100 ºC. Maak de meringues door een eiwit stijf te kloppen. Als het eiwit in zachte pieken omhoog blijft staan voeg je beetje bij beetje de suiker toe aan het mengsel. Klop door tot de suiker volledig is opgenomen in het eiwit. Voeg de gemberpoeder toe en klop het geheel goed door.
5. Schep het in een spuitzak en spuit kleine meringues op een met bakpapier beklede bakplaat.
6. Bak de meringues ongeveer 30 minuten in de oven. Laat ze afkoelen in de oven. Als ze uit de oven komen kun je de meringues eventueel nog besprenkelen met eetbare roze kleurstof.

7. Verwarm ondertussen de suiker voor de karamel in een pannetje met dikke bodem. Niet roeren! Als de suiker mooi bruin is kun je met een vork draden spinnen van de karamel (ik deed eigenlijk maar wat, maar op deze video zie je hoe je decoraties van karamel maakt). Met de rest van de karamel maakte ik een karamelsaus voor over de taart. Haal de pan van het vuur en voeg een flinke scheut slagroom toe. Roer het geheel goed door elkaar (pas op, want het geheel borrelt flink en hete karamel is gevaarlijk!). Laat de karamelsaus iets afkoelen en giet de saus over de taart.

8. Haal de meringues uit de oven en decoreer de chocolade-gembertaart met karamel en meringues en eet de taart samen met de liefde van je leven;-)

donderdag 4 februari 2016

De Pier op met Madame Cocos!




De Pier in Scheveningen. Zomervakantie, zon, zee en hele dagen op het strand. Om het half uur haalden mijn vriendinnen en ik ijs bij mijn twee nichten die in het MacDonald's filiaal aan de boulevard werkten. Extra grote Sunday's;-) De Pier op? Dat deden we eigenlijk nooit. De blinde vlek die je als puber ontwikkelt voor alles in je omgeving, slokte ook deze grote betonnen massa op. 

Maar afgelopen weekend was ik terug en blijkt de Pier te zijn omgetoverd in een heus food-paradijs! Leuk voor iedereen die van eten, foodtrucks en festival-achtige taferelen houdt. Omringd door geuren van pulled pork & burgerbar, blijft mijn sensor tijdens festivals toch altijd gericht op zoete gerechten. En deze keer was er een hele stand vol kokosmakronen van Madame Cocos waar ik blij van werd! Cocosballs naturel, met gember-peper (mijn favoriet!), rum-rozijnen, pure chocolade, witte chocolade & een speciale speculaas-variant. 

De Madame Cocos foodtruck crost het hele land door op zoek naar de leukste foodtruckfestivals en evenementen om zoveel mogelijk liefhebbers te laten genieten van de lekkerste cocosballs. 
Kan je niet wachten en ga je liever zelf aan de slag? Kijk dan op de website www.madamecocos.nl. Daar koop je potten met de perfecte mix voor homemade coconut pastry!

De Pier zie ik nu met andere ogen. Heel even zou ik willen dat ik weer dat pubermeisje was die de hele dag de tijd had om op het strand te liggen. Elk half uur even de Pier op, om écht lekker eten te scoren;-)





De Pier zie ik nu met een nieuwe (foodie)blik!




vrijdag 8 januari 2016

A foodie in Modena



Welcome, dear non-Dutch speaking visitor! Please follow this link if you prefer to read my English translation of my story on Modena! 

Een nieuw jaar! Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik blik vandaag nog even dankbaar terug naar mijn meest inspirerende foodie-moment van vorig jaar: de trip naar Modena! Want als een ding mij van daar is bijgebleven is het het verbindende vermogen van eten. Eten kan een brug slaan tussen culturen, talen en tradities. Daarom deze januarimaand voor mij geen break of dieet, maar een extra focus op passievol eten! Want verbinding is wat telt. 

Ik ging mee naar Modena met Elwin de Veld van Slijperij J.M. van Rangelrooij, om vast te leggen hoe hij in de meest beroemde keuken van Italië, sterrenrestaurant ‘Osteria Francescana’, zijn kennis over messen, slijpen en zijn passie voor zijn vak over wilde brengen op de brigade van Michelin sterrenchef Massimo Bottura.



Mercato Albinelli - de overdekte markt

Modena door de ogen van een foodie

In de tijd die vooraf ging aan de reis las ik alles wat ik kon vinden over Osteria Francescana, Massimo Bottura en Modena. Ik bekeek een mooie documentaire (Chef's Table op Netflix) en werd gegrepen door de manier van werken van deze chef. Ik werd steeds nieuwsgieriger naar het restaurant. Ik was benieuwd of we de chef zelf zouden zien en of we in de korte tijd dat we er binnen zouden mogen zijn, de magie van deze keuken zouden voelen. En nog beter: vastleggen. De gedachte te kunnen staan midden in de keuken van waaruit alle bijzondere gerechten ontstaan en van waaruit de opgemaakte borden uitgeserveerd worden, bezorgde mij kriebels en knikkende knieën, want ik wilde zo graag het moment vatten maar wist dat het slagen daarvan van een hoop dingen af zou hangen.

De avond was al gevallen toen we in Modena aankwamen. Het is een overzichtelijk stadje, gelegen in het hart van de regio Emilia Romagna, met weinig toeristen. Eigenlijk word je meteen ondergedompeld in het Italiaanse leven en ben je omringd door locals. Overal klinkt het Italiaans. En ik spreek geen woord Italiaans! Ik ben wel echt een taalfreak (en een controlfreak), dus tikte ik twee Italiaanse woordenboeken op de kop en een lijst met geweldige tips van foodie ‘Bacon is Magic’ inclusief handige zinnen in restaurants (Thank you Ayngelina)! Hey... dat zou helemaal goed komen;-) Ik had één Italiaanse term paraat: ‘Vorrei’... wat zoveel betekent als ‘ik wil’ (en dan maar een hoop aanwijzen). Maar in de rollercoastertrip die Modena heet, vergat ik op de eerste avond mijn woordenboeken al mee op stap te nemen, dus hadden we geluk dat een van de obers van het authentiek Modenese restaurant Di Danillo, waar we op de avond van aankomst aten, wat Engels sprak. Hij toverde alle locale specialiteiten op tafel. Gnocco Fritto, Parmigiano-Reggiano met balsamico, Parmaham, Lambrusco, tortellini, tortelloni, taartjes, Barozzi cake, een met mascarpone gevulde rol en Nocino, een speciale walnotenlikeur. Oh my... Italië werd per direct mijn nieuwe favoriete land!


Modena by night!

Eten in restaurant Di Danillo

De mooie B&B Quartopiano!


Fate l'amore non fate la dieta (volg de liefde, geen dieet)!
 Lunch! Bij Generi Alimentari Da Panino 


Een bijzonder meet & greet

We bespraken ons plan van aanpak voor de volgende dag en liepen via de overdekte straten en het grote plein terug naar de B&B. In een van de stille, geel verlichte straatjes kwamen we een man en vrouw tegen die op de stoep in een grote opengeslagen menukaart van Osteria Francescana stonden te kijken terwijl zij de kaart samen vasthielden. Een beetje een surrealistische ervaring. Ten eerste doordat de menukaart buitenproportioneel groot leek (kwam niet door de Nocino;-)) en ten tweede doordat onze hele trip draaide om dit restaurant en wij zojuist hadden gefantaseerd over hoe het zou zijn om daar ook echt te mogen eten. Nu zagen we twee mensen die dit ECHT! hadden meegemaakt en wij overvielen ze met een stortvloed aan vragen. De twee leken nogal overrompeld door ons enthousiasme. Nadat wij een opsomming gaven van alle mogelijke gerechten, om uit te vinden welk gerecht ze het best vonden, waren ze er van overtuigd dat dit geen overval was en raakten we aan de praat. Een foodie-meet&greet op de stoepen van Modena! De man was een Italiaanse kok en hij en zijn vriendin uit Londen hadden al een imposant rijtje aan Michelin sterrenrestaurants bezocht. Over Osteria Franscescana waren ze heel enthousiast. Het eten was briljant, maar vooral de sfeer was bijzonder geweest. ‘Oprecht en vriendelijk’. De ‘Oops! I Dropped the Lemon Tart’ was haar favoriet. Hij kon niet kiezen. Alles was goed.

‘Moet je zelf Italiaans zijn om de gelaagdheid van de gerechten van Osteria Francescana te kunnen ervaren?’ 

De vraag die al sinds het voorbereiden van de trip door mijn hoofd spookte, kon ik niet beter stellen aan iemand anders dan aan dit stel: 'Moet je zelf Italiaans zijn om de gelaagdheid van de gerechten van Osteria Francescana te kunnen ervaren?' Omdat Massimo Bottura de oude Italiaanse gerechten heeft omgetoverd tot nieuwe gerechten, is het wellicht nodig te weten hoe de echte klassiekers smaakten en daardoor de knipoog of doorontwikkeling beter te kunnen begrijpen? Neem ‘Tortellini walking into the broth’. Een gerecht waarbij slechts zes tortellino (meervoud van tortellini) worden gereserveerd. Terwijl het oude klassieke Modenese recept een kom vol tortellini in geurige bouillon is. Massimo Bottura zette Modena en Italië op zijn kop toen hij met zijn versie kwam. De zes tortellino van Massimo Bottura nemen je mee onder de keukentafel waar hij als klein jongetje schuilde voor zijn grote broers, terwijl zijn oma de tortellini rolde en er af en toe een van het tafelblad viel. Het echt ervaren van het gerecht, juist door er geen overweldigende hoeveelheid van te eten, maar in de schaarsheid ervan een concentratie te vinden voor de echte basis van dit recept, is misschien alleen toebedeeld aan degene die zich kunnen herinneren hoe hun eigen oma de tortellini rolde? Aan degene die weten hoe het er aan toe gaat in een Italiaans huishouden en zelf zijn grootgebracht met de troost die een kom tortellini kan brengen? Niet per se. Volgens de Engelse was het ook als niet-Italiaanse een overweldigend gerecht. Het was ook mogelijk te ervaren hoe bijzonder de gerechten zijn zonder die kennis. Natuurlijk speelt de kennis over de klassiekers een rol, maar haar Italiaanse man bevestigde dat het geen noodzaak was. Doordat het gerecht wordt teruggebracht naar een kleine hoeveelheid met intense smaak en de essentie, wordt het veel meer een ervaring. Een ervaring die je bij blijft. Een moment dat je stilzet en waaraan je al je aandacht schenkt. Afgaande op de Engelse vrouw, kun je die essentie ervaren als je openstaat voor de boodschap die Massimo Bottura met zijn gerechten wil overbrengen, ook al ben je geen Italiaanse. Als je weet waardoor een gerecht jou raakt, kun je er anderen mee raken. Een bijzondere chefkok kan dat. Volgens de Italiaan en de Engelse was het eten in Osteria Francescana een totaalervaring. Eten als kunst.






Filmen in de keuken van Massimo Bottura

Na deze bijzondere ontmoeting voelde het de volgende dag extra speciaal om de keuken van Osteria Francescana te betreden. We waren in de keuken tussen de lunch en het diner en konden nog net zien hoe de laatste hand werd gelegd aan de ‘Oops! I Dropped the Lemon Tart’, die als afsluiter van de lunch werd geserveerd. Pastry/Souschef Takaico Kondo serveerde identieke borden (tot in perfectie) met ogenschijnlijk 'gevallen' citroentaartjes. Wat had ik dat gerecht graag willen proeven! 

Met videocamera en fotocamera om mijn nek en twee Iphones paraat in mijn broekzakken heb ik mij tussen de werkbanken van de keuken door gemanoeuvreerd om vast te leggen hoe Elwin de Veld aan de brigade van Osteria Francescana uitlegde hoe je je Japanse messen goed kunt slijpen op een wetstone, uitleg gaf over de manieren waarop je je messen goed onderhoudt en zijn kennis deelde over de verschillende soorten messen en het belang van het snijden met het mes dat het best voor je werkt. De enorme focus en aandacht die de brigade had en de interesse om alle gedeelde kennis te absorberen en eigen te maken was bijzonder. We konden zien dat dit een hechte groep is die als een soort familie samenwerkt, elkaar helpt en elkaar dingen gunt. Het voelde bijzonder. Elwin de Veld bracht zijn passie voor zijn vak over op passionele koks, die het belang van goede messen meer dan wie dan ook inzien. “Waarom is het zo stil in mijn keuken?” Met die mededeling kwam de Michelin sterrenchef met een glimlach op zijn gezicht de ruimte ingelopen. Massimo Bottura vulde de keuken met energie. De energie en kracht van iemand die staat voor zijn werk, zijn brigade, zijn oeuvre. Iemand die zijn brigade leidt, die het beste voorheeft met hen die willen bijdragen, groeien en mee willen werken aan het bijzondere. Een man die zijn energie deelt met anderen. We waren lang binnen, veel langer dan gepland, langer dan we ooit hadden durven dromen! Lara Gilmore (Massimo Bottura's vrouw en grote kracht achter Osteria Francescana) liep ook nog even binnen om te zien wat er zich afspeelde in de keuken. Gaaf!



It's a wrap! Eenmaal klaar met de masterclass messenslijpen, het filmen ervan en na een uitgelaten fotosessie met Elwin, de brigade en Massimo Bottura op de stoep van het restaurant, verdwenen we met de koffers vol messen en de rugzak vol camera-apparatuur in de wirwar van straatjes in het inmiddels donker geworden Modena. High five! Wat een ervaring! Heel bijzonder. We brachten onze spullen naar de B&B en liepen naar het restaurant dat een van de medewerkers van Osteria Francescana ons had aangeraden. Daar dronken we op de goede afloop en kon ik voor het eerst (en het laatst) mijn geleerde Italiaanse term gebruiken: “Vorrei Aperol Sprits per favore!” 

Benieuwd naar het resultaat?! Mijn video's 'On the cutting edge with Massimo Bottura' en 'A foodie in Modena' staan nu op mijn Vimeo account Foodie Records en ook hier onder. Divertiti!