maandag 31 oktober 2011

De Frans-Amerikaanse connectie

Afgelopen vrijdag werd gevierd dat het Vrijheidsbeeld in New York 125 jaar geleden door Frankrijk aan de Verenigde Staten werd geschonken. De Franse beeldhouwer Frédéric Bartholdi ontwierp het beeld samen met Gustave Eiffel, die verantwoordelijk was voor de staalconstructie die het beeld al die jaren al overeind houdt. Het Vrijheidsbeeld werd op 28 oktober 1886 geopend en staat op Liberty Island in de haven van New York. Hier kwamen de immigranten per boot de Verenigde Staten binnen. Na de lange reis, met een niet al te hoog businessclass-gehalte, betekende het zien van het Vrijheidsbeeld het begin van een nieuw leven. Let The American Dream begin!

Amerika en Frankrijk. Een combinatie die tegenwoordig vooral samenkomt in de discussie over de 'malbouffe': de slechte nieuwe eetgewoonten van de Fransen. Jongeren die de voorkeur geven aan ‘MacDo’ in plaats van het bezoeken van authentieke Franse restaurants. Slechte eetgewoonten die door Amerikaanse televisieseries de Franse huiskamer zouden zijn binnengeslopen. Het is maar wat je toelaat en waar je voorkeur naar uitgaat. Hoewel de Franse keuken vooral gebaseerd is op callorierijke gerechten met veel suikers en vetten, zijn ze wel echt en eerlijk. En de verschillende regio’s in Frankrijk hebben hun eigen specialiteiten. De Fransen kunnen het gelukkig niet laten hun eigen gerechten toch weer stiekum op de kaart te zetten en zo zijn er in de Franse McDonalds ook gewoon baquettes, macarons en steak haché (100% Charolais) te verkrijgen.

Ik heb inmiddels een ietwat obsessieve interesse ontwikkeld voor een Amerikaanse blogger die in Parijs woont en daar schrijft over Franse gewoonten in het algemeen en Frans eten in het bijzonder. David Lebovitz is zelf ook nogal obsessief aangelegd. Hij maakte deze week bijvoorbeeld een reisje naar Milaan om daar zo'n 140 smaken ijs uit te proberen. Ik hoop daarom maar dat hij mijn overdreven aandacht die ik aan zijn blog besteed volledig kan begrijpen. Ik weet dat hij de Franse taal ondertussen beheerst en zich prima kan redden in Parijs, maar ik hoop dat hij ooit een culinair tripje naar Nederland wil maken. Ik bied mijzelf nu alvast aan als Dutch food-guide & tolk want taart eten met David lijkt me magnifique! Tot die tijd heb ik gelukkig zijn kookboeken tot mijn beschikking, die net als zijn blog geschreven zijn met veel zelfspot en oog voor grappige details. Zo kon ik deze week, in het kader van de Frans-Amerikaanse connectie, Brownies & Croquants (knapperige koekjes met hazelnoot, suiker en eiwit) bakken uit zijn kookboek 'Ready for Dessert'. Met zelfgeraapte Franse hazelnoten & walnoten uit Frankrijk. Puur en echt, met superveel calorieën maar zeker geen malbouffe!

Excuus van de week: 125 jaar Vrijheidsbeeld & zelfgeraapte hazelnoten
Recept: Brownies & Croquants van David Lebovitz


Voor de Brownies van David (die het recept van Robert Steinberg heeft gekregen):
85 g ongezoute boter, in stukjes
225 g chocolade (met een gehalte van 72% cacao)
150 g suiker
1 tl vanille extract
2 eieren, op kamertemperatuur
35 g bloem
135 g walnoten (of bijvoorbeeld Pecannoten/hazelnoten)

1. Verwarm de oven voor op 175º graden (160º graden hetelucht).
2. Vet een bakvorm in met boter (liefst vierkant met een doorsnede van 23 cm). Plaats twee stroken bakpapier in tegenovergestelde richting op de bodem van de bakvorm (zodat het geheel er gemakkelijker uitgetild kan worden).
3. Smelt de boter in een pan en voeg de chocolade toe (op laag vuur). Haal van het vuur en roer er de vanille en suiker doorheen.
4. Klop de eieren een voor een door de chocolade en voeg de bloem toe.
5. Klop het mengsel ‘als een idioot’ voor een minuut lang (met een mixer gaat het ‘t beste, maar als je net als David een
pastry-chef bent geweest kun je het waarschijnlijk ook gewoon met een garde). Het komt er op neer dat het mengsel moet gaan glanzen en verandert van structuur. Dan kunnen de gehakte walnoten worden toegevoegd en het mengsel in de bakvorm worden gestort.
6. Bak in ongeveer 30 minuten tot het midden van de Brownies net stevig wordt. Laat de Brownies niet te gaar worden!
7. Laat de Brownies afkoelen in de vorm (en eet daarna heerlijk op met wat crème fraîche met suiker).


Les noix!
Gepelde hazelnoten in de keuken.
Croquants: hazelnootkoekjes.
Brownies.
In stukjes, klaar om opgegeten te worden!

dinsdag 25 oktober 2011

Crock Pot slow-cooker uitdaging

Niet iedereen wordt blij van het bezoeken van de supermarkt. Maar mijn quilty pleasure, of beter gezegd mijn ‘plaisir coupable’ zodra ik in Frankrijk ben, is toch wel het bezoeken van de supermarché. Op de een of ander manier heeft zo’n immens grote supermarkt vol niet-alledaagse producten en schreeuwende aanbiedingen (gratuit!, soldes!)  een vreemde aantrekkingskracht op mij. De taartjes-hoek en de zelf-fröbel-patisserie-hoek natuurlijk het meest, maar ik kan ook met gemak een kwartier staan te treuzelen bij de rijen met deserts of mij vergapen aan de enorme hoeveelheden uitgestalde Franse kaasjes. Ik vraag me in zo’n ijskoud gangpad af hoeveel varianten kaas van geitenmelk een mens kan eten voordat het gaat tegenstaan en hoeveel variaties er überhaupt mogelijk zijn. En hoe ontstaat zo’n nieuwe variant? Laat een boer zo’n kaasje per ongeluk drie weken langer liggen op een vergeten plank en daarna nog even vallen in de as waardoor er weer een nieuwe sensationele soort chevre in het schap van de supermarkt belandt?



Gangpad...

Na gangpad...
Na gangpad! Leve de supermarché!


Hoewel het schap met taart in de supermarkt imposant was, haalde ik de echte taartjes deze week toch liever bij een authentieke Franse patisserie. Een rinkelend belletje bij het binnengaan van de winkel. De geur van chocolade en suiker. Het zachte licht en de etalages vol prachtige taartjes. De seizoensgebonden taartjes met herfstige versieringen, de Franse klassiekers zoals eclairs maar dan met een vulling van pruimen en kundige kopjes van amandelpraliné gevuld met cake en room. Deze winkel was een oase van rust vergeleken met de supermarkt. Misschien kwam dit gewoon doordat de Madame van de winkel nog vanachter de klapdeur vandaan moest komen, of omdat we om vijf voor half drie binnenstapten terwijl ik later zag dat de zaak tussen twaalf en half drie gesloten was. De Fransen zijn nooit stipt, behalve als het om hun pauze gaat. In die tijd wordt er gegeten (en vast ook nog wel een dutje gedaan). Nu haal ik het niet in mijn hoofd om in Frankrijk iets te doen tussen twaalf en twee, behalve het verorberen van een menu du Jour in een volle bistro. Op deze aangepaste verlengde pauze tot half drie was ik niet ingesteld en het kan de boze blik van de winkelmevrouw verklaren, maar de taartjes waren het incasseren van deze boze houding zeker waard.

Authentieke Franse patisserie.
Macarons van Poullin.

De taartjes in de etalage.

Deze namen we mee!

En deze kon ik niet laten liggen.

Patissier Poullin.


Deze keer hadden we in het huis van mijn ouders een surrograat-oven tot onze beschikking: een Crock Pot slow-cooker. Na het uitbuiken van een middaglunch het ideale project om mee aan de slag te gaan. Er scheen een taart in gebakken te kunnen worden, dus dat moest worden uitgeprobeerd! En aangezien alles in de slow-cooker heel, heel lang duurt hadden we tegen de tijd dat onze perzikencake klaar was weer volop zin in een stukje.

Excuus van de week: een slow-cooker als uitdaging
Recept: Gekaramelliseerde perzikencake met slagroom


Ingrediënten:
bereidingstijd      10 minuten
aantal personen         4 tot 6
bereidingstijd  2 tot 3 uur op LAAG

60 g poedersuiker, voor de karamel
1 blik (410 g) halve perziken uit blik, uitgelekt (bewaar 50 ml siroop uit het blik)
200 g zelfrijzend bakmeel
2 snufjes zout
70 g poedersuiker
1,5 dl melk
2 middelgrote eieren
40 g ongezouten gesmolten boter
slagroom om op te dienen

1. Meng het zout, het bakmeel en 70 g suiker in een grote kom. Voeg de melk, de eieren en 50 ml perziksiroop toe en klop dit lichtjes op, maar niet te stijf.
2. Doe 60 g suiker in een sauspan en verwarm dit op lage temperatuur tot de suiker smelt en begint te karamelliseren.
3. Smeer intussen de binnenkant van de pot met een kwastje in met gesmolten boter. Zet de aardewerk pot op de warmtebron.
4. Doe de halve perziken met de ronde kant naar beneden in de pot. Giet eerst de karamel erover en dan het beslagmengsel. Doe de deksel op de pot en laat 2 tot 3 uur staan op stand LAAG, of 1 tot 2 uur op HOOG.
5. Als hij klaar is maak je de buitenkant van de cake voorzichtig los van de Crock Pot. Warm opdienen met een dot slagroom.


De perziken in de slow-cooker.
De slow-cooker in de oude haard.
Perzikencake uit de Crock Pot. Missie geslaagd!

maandag 17 oktober 2011

Mannentaart

Het leek me ongepast om aan te komen met een knalroze taart met marsepein, of een soezentoren met lavendel. Manlief was jarig en dus toe aan taart. Maar dan wel een mannelijke variant. Dit was een zelfopgelegde uitdaging van mijn kant, want hij viert zijn verjaardag meestal niet eens. De mannelijke aanpak van het vieren dat je een jaar ouder bent geworden. De dochters vonden het om half 7 's ochtends, na het met dichte ogen overhandigen van de cadeaus, al tijd voor een puntje taart, maar ik heb het taart-eet-moment toch nog maar uitgesteld tot later op de dag. De donkere chocoladetaart waarvan ik het recept op internet had gevonden, leek mij een te heftig begin van de dag.

Het internet biedt culinaire uitkomst. Er worden zoveel lekkere gerechten gedeeld en er zijn zoveel inspirerende foodbloggers actief. Zonder al te veel moeite verlies ik mij eens in de zoveel tijd in een rondje favoriete eetblogs. Naast de verhalen van mijn favoriete blogger David Lebovitz, bekijk ik geregeld het blog van Tartelette voor mooie culinaire foto’s, lees ik het blog van Sweetsugarbelle voor gekke koekjes, Sweet Paul voor van alles & nogwat, chocolateandzucchini voor heel veel Franse gerechten en Chic & Gorgeous Treats voor super mooie taarten. Op het blog van deze laatste foodie zag ik de Amerikaanse internet competitie FoodBuzz. Deze ‘food blogger community’ deelt dagelijks recepten en foto’s van de meest uiteenlopende culinaire prestaties, waaronder ook veel taarten. Nu staat het FoodBuzz festival voor de deur. In november wordt in Californië de tweede editie van dit festival georganiseerd. Daar zou ik graag bij zijn. Drie dagen lang vol producten, medebloggers en heel veel eten! Het leuke aan FoodBuzz zijn de 9 favoriete foodblogs van de dag, waar medebloggers en publiek op hebben kunnen stemmen. De taart van Chic & Gorgeous Treats kwam deze week voorbij als nummer 2 van de FoodBuzz lijst. Een supermooie taart gemaakt van lagen chocoladetaart met daartussen hazelnootroom en Oreo-cookies. In mijn ogen de perfecte mannentaart: donker en zwaar door de chocola. Mijn taart was wel wat zwaar en compact uitgevallen (zeker geen breakfest-material) en opgeleukt met 35 vrouwelijke parels, omdat wij vrouwen thuis in de meerderheid zijn. Op naar de volgende 35 jaar!

Excuus van de week: een man van 35
Recept: een chocolade mannentaart met hazelnotencrème


Ingrediënten:

Chic & Gorgeous Treats geeft op haar blog een eigen recept voor de chocoladecake.
Ik gebruikte gewone cakemix en voegde daar extra cacao en poedersuiker en een extra ei aan toe.
Het deeg stortte ik in een hoge springvorm, om zo een hoog taartje te krijgen.

Voor de vulling van hazelnootcrème:
170 g roomboter
250 g roomkaas
170 g Nutella of andere hazelnootpasta
4-6 eetlepels poedersuiker
1 rol Oreo-cookies, fijn gestampt
En eventueel (35) parels

1. Mix de roomkaas romig met de mixer tot een zacht mengsel ontstaat.
2. Voeg de boter en de suiker toe en mix goed. Het mengsel zal iets lichter van kleur worden.
3. Voeg de hazelnootcrème toe en mix totdat deze is opgenomen in het geheel.
4. ‘Vouw’ anderhalve eetlepel fijngestampte Oreo-cookies toe.
5. Snijd de cake horizontaal in lagen en besmeer de lagen met het mengsel.
6. Smeer de zijkanten van de cake in met de crème en bedek deze laag met de rest van de Oreo-cookies.
7. Decoreer de bovenkant van de taart naar eigen inzicht.


35 parels op de taart!

Chocoladetaart met hazelnootcrème en Oreo-cookies.

Nice!

Laagjes aan de binnenkant.

maandag 10 oktober 2011

Onder de walnotenboom

Tegenwoordig is het 'hip & happening' om je producten niet van ver, maar juist van zo dichtbij mogelijk te halen. Alles wat lokaal en bij de boer om de hoek vandaan komt is helemaal goed. Nu heb ik gelukkig de moestuin die binnen de gemeentegrens ligt en toch echt wel doorgaat voor ‘super-lokaal’, dus praktisch 'home-grown'. Maar voor veel ingrediënten maak ik gewoon gebruik van de supermarkt (oftewel, mijn taartjes bestaan negen van de tien keer uit ingevlogen vanillestokjes en verscheepte cacaobonen).
Als het even kan gebruik ik producten van het seizoen en het liefst ook nog van dichtbij. Nu de herfst  echt is losgebarsten en het al tegen het einde van de middag donkerder begint te worden, vraagt mijn keuken om stoofpotjes met bier, dampende schotels uit de oven en bijpassende zware taarten.

Als wij vroeger in het najaar naar Frankrijk gingen en daar bij de oude hospita van mijn vader op het terras onder de walnotenboom kopjes thee en glazen sirop de menthe dronken, vielen de walnoten recht voor je voeten op de grond. Deze walnoten waren groot en klein door elkaar en nog besmeurd met de aarde waarop ze terecht waren gekomen. Aan sommige exemplaren zaten nog de donkere, tabak-achtige pluimen, die ik vaak aanzag voor spinnen. Niet zoals ik gewend was uit de supermarkt.
Een aantal jaren geleden, op een andere plek in de Dordogne, bleek dat van die verse walnoten ook heerlijke walnotenlikeur gemaakt kon worden. De opa en oma van een vriend hadden vanwege de superhoeveelheid walnoten die van de boom afkwam, flessen vol likeur. Na een week bivakkeren in hun huis en liters wijn uit de kelder, werd op een koude avond in het vroege voorjaar de fles met donkerbruine substantie boven tafel getoverd. De fles zonder etiket werd gewichtig op tafel gezet. Zwaar spul voor jonge twintigers. De zelfgestookte, donkere drank was heerlijk zoet en had een hoog alcoholpercentage. Très illégale maar daar ligt geen Fransman wakker van.

Tot nu toe at ik dus alleen echte verse walnoten in Frankrijk, maar daar kwam verandering in toen mijn man thuiskwam met een zak vol walnoten uit de tuin van een collega. De hoeveelheid leende zich direct voor fantasieën over ambitieuze projecten. Hoe moeilijk zou het zijn om die likeur zelf te stoken? Chocoladetaart met walnoten, cake met walnotenbodem, Brownies. Ideeën te over, maar omdat deze verse walnoten zo lekker zijn en alle familieleden er een zwak voor blijken te hebben (zelfs mijn dame van drie kraakt geregeld zelf een nootje) slonk de berg al snel. Dit weekend nog net chocoladetaartjes met walnoot en notenlikeur (uit de winkel en met etiket) gemaakt. Prima afsluiter van een heerlijk diner met vrienden, hartige Tarte Tatins & een herfstige Coq au vin!

Excuus van de week: een berg verse walnoten uit Tull en 't Waal
Recept: chocoladetaartjes met walnoot en likeur


Ingrediënten:
1 hoeveelheid briseerdeeg
100 gr donkere chocolade van minimaal 72% cacao
twee eetlepels poedersuiker
twee eetlepels likeur (whisky of notenlikeur)
een handvol verse walnoten
35 gr roomboter
1 dl slagroom

bakvormpjes
bakpapier
bakbonen of rijst voor het 'blind bakken'

1. Verwarm de oven voor op 180º graden (160º hetelucht).
2. Bekleed de bakvormpjes met het deeg. Maak een prop van het bakpapier en leg het bakpapier bovenop het deeg. Vul het papier met de bakbonen, zodat de taartjes blind kunnen worden gebakken in de oven. Zodra het deeg goudbruin is zijn de vormpjes klaar. Laat ze afkoelen.
3. Smelt de chocolade met de slagroom, boter en de likeur. Voeg de poedersuiker toe. Laat het mengsel iets afkoelen en giet dan in de deegvormpjes. Laat afkoelen in de koelkast en plaats er, nog voordat ze echt uitgehard zijn een walnoot bovenop ter decoratie.


Walnoten uit Tull en 't Waal: bijna lokaal!


Een hele berg die snel kleiner wordt.
Chocoladetaartjes met walnoot.





De voorbereiding voor de hartige Tarte Tatins van Merel!
Hartige Tarte Tatins: klaar voor de oven.



Hartige Tarte Tatins ready to eat!

maandag 3 oktober 2011

Petits Fours

Snoepen van het beslag. Een lepeltje met chocolade of het proeven van de afzonderlijke ingrediënten. Eigenlijk ben ik – voor de taart goed en wel uit de oven komt –  al bijna uitgegeten. Het komt alleen nog neer op het proeven van het eindresultaat. Kijken of alle smaken kloppen en of er tijdens de magische minuten in de oven nog onverklaarbare dingen zijn gebeurd (oftewel; heeft de taart het gered of komt er juist een hoopje ellende uit de oven?). Eigenlijk heb je dan al aan een klein stukje genoeg. Gevaar ligt op de loer met een taart voor tien personen op je aanrecht. Voor je het weet eet je na dat ene kleine stukje toch nog een aantal puntjes mee voor de gezelligheid.
Kleine stukjes zijn een uitkomst voor iemand die benieuwd is naar nieuwe smaken en met een chronisch ‘oh-ik-kan-niet-kiezen’ syndroom. Daarom ben ik zo blij met dingen als macarons en mini-cup-cakes.

Een aantal jaren geleden at ik bij een chique restaurant. Al tijdens het hoofdgerecht zag ik een van de serveersters met witte handschoentjes aan de handen een karretje voortduwen. Dat karretje was afgeladen met de mooiste taarten onder glazen stolpen, etagères vol bonbons en schaaltjes vol met jam en sauzen. Mijn interesse in de vis op mijn bord zakte per direct naar een dieptepunt. Eerder die avond had ik nog ingezeten over alle omgangsvormen die bij zo’n statig restaurant horen en over het ontcijferen van de abracadabra-menukaart, maar na het zien van het karretje kon ik alleen nog maar inzitten over welke taart de beste keuze zou zijn. Het inzien van de dessertkaart maakte geen einde aan mijn getwijfel. Het liefst zou ik alles proberen. Een hapje uit elke taart. Maar gezien de setting en het gezelschap waarin ik verkeerde was dit gewoon geen optie. Een van de gasten aan mijn tafel bleek geen last te hebben van de strak-in-pak-obers en rijen bestek naast de borden en was totaal niet uit het veld geslagen door alle regeltjes van het gerenommeerde restaurant. Zonder gêne diende zij het verzoek in om van alles wat te krijgen. Mijn avond kon niet meer stuk. Alle mini-porties taart van het karretje waren het negeren van de etiquette meer dan waard! Lang leve de variëteit.

Afgelopen weekend heb ik mij uit kunnen leven door het maken van petits fours. Een hele berg wel te verstaan, allemaal bestemd voor een feestje waar ik niet bij zou zijn. Het is dus gebleven bij lepeltjes beslag en een hoop stress toen de macarons niet in zijn geheel uit de oven kwamen. Die mislukte exemplaren moesten het echt niet hebben van hun looks, maar smaakten prima, dus dienden als schrale troost!

Excuus van de week: Tarte taart An’s petits fours voor op een feestje
Recept: mini-meringues met passievruchtencrème


Ingrediënten:
2 eiwitten
110 g fijne kristalsuiker
gele eetbare kleurstof
vanille extract
1 lepel passievruchtenpulp, gezeefd
1 eetlepel maïszetmeel

Voor de passievruchtencrème:
60 g zachte roomboter (ongezout)
120 g poedersuiker
1 eetlepel passievruchtenpulp (niet gezeefd)

1. Verwarm de oven voor op 120º graden (110º hetelucht).
2. Klop de eiwitten stijf in de machine en voeg de kristalsuiker toe. Doe dit in etappes en wacht telkens even tot de suiker is opgenomen door de eiwitten. Voeg het vanille extract, de gezeefde passievruchtenpulp en het maïszetmeel toe. Het eiwitschuim zal veranderen in een dikke massa. Het meringues-schuim is klaar als het in pieken omhoog blijft staan.
3. Schep het schuim in een spuitzak en spuit kleine toefjes op een met bakpapier beklede bakplaat. Bak in drie kwartier in de oven en laat ze afkoelen op de plaat.
4. Terwijl de schuimpjes in de oven staan kunnen de boter en de poedersuiker tot een zachte massa worden gemixt. Voeg de passievruchtenpulp toe. Gebruik deze passievruchtencrème om telkens twee schuimpjes tegen elkaar aan te drukken. Voilà: eenhaps-gebakje, klaar om opgegeten te worden
.

Tarte taart An in de keuken.

Citroen macarons met witte chocoladevulling.

Meringues met passievruchtencrème.

Mini-frangipane taartjes met bosbessen.




Een ronde variant op de taart van vorige week.


Chocolade-taart met walnoten van mijn moeder.