woensdag 17 oktober 2012

Calissons in de vensterbank



Regio 5: Provence-Alpes-Côte d’Azur - deel 1: Aix-en-Provence
Na alle chocolade uit de regio Lyon was ik blij te ontdekken dat de Provence de regio bij uitstek is voor gebak en snoep gemaakt van fruit. Heel gezond dus eigenlijk. Deze regio van Frankrijk staat op mijn ‘want to visit-lijstje’, want om een of andere reden ben ik nog nooit op een strand aan de Côte d’Azur beland. Een keer meegluren naar de rich & famous op de rode loper tijdens het filmfestival in Cannes lijkt mij wel wat, of het bezoeken van een pittoresk haventje in Antibes, of lekkere luchten opsnuiven in Grasse. Het lijkt me ook wel wat om in Saint-Tropez op zoek te gaan naar alle locaties uit de films van Louis de Funes.

Ik ben net klaar met het lezen van een enorme omnibus met drie verhalen van Peter Mayle: ‘A Year in Provence’, ‘Encore Provence’ en ‘Toujours Provence’ samen in één boek. Hoewel hij deze boeken begin jaren ‘90 schreef, lijken veel van zijn observeringen nog steeds actueel. Neem zijn beschrijving van de opening van het jachtseizoen. In deze periode van het jaar gaat de gemiddelde Fransman gewapend met een enorm jachtgeweer en een hoge dosis adrenaline het bos in om mee te doen aan de jacht. Tijdens het eerste jacht-weekend worden er meer voeten, honden en andere jagers geschoten dan wild. En dat gaat al jaren zo. Ik ben deze weken het Franse bos niet in te krijgen zonder fel-fluoriserend jasje (maar ik ben een uitzondering; mijn tante loopt zonder enige stress rond in een bodywarmer die veel weg heeft van een berenvelletje, terwijl wij in het bos opzoek gaan naar tamme kastanjes en hazelnoten).
Mayle is een ster in het beschrijven van gewone taferelen die anderen misschien niet eens opvallen. De mannen aan de bar van het plaatselijke café, de hond van de truffelzoeker, de ambachtslieden die het huis voorzien van centrale verwarming. Hij is ook meester in het beschrijven van de restaurants die hij bezoekt en met passie vertelt hij over de verschillende gerechten die hij op zijn bord tegenkomt. Je krijgt meteen zin om naar Zuid-Frankrijk af te reizen en soortgelijke restaurants te ontdekken.

Ik kwam een doosje Calissons tegen; delicatesse uit Aix-en-Provence. Gemaakt van geconfijte meloen, amandel en suiker. Het verhaal gaat dat deze snoepjes worden gegeten sinds 1630 om de verschrikkingen van de Pest te herdenken die rond 1629 een groot deel van de bevolking van Aix deed (over)lijden.
Een ander verhaal zegt dat deze snoepjes vooral in die periode werden gemaakt omdat de amandelboom in 1600 in de Provence werd geïntroduceerd. Ik heb Mayle er niet over de Calissons gehoord. Misschien houdt hij meer van hartige gerechten. Hij heeft ze vast wel eens zien liggen bij de bakkers in de Luberon, want deze delicatesse uit de Provence heeft de stadsgrenzen van Aix inmiddels al lang achter zich gelaten. De Calissons worden in heel Frankrijk gewaardeerd.

Uit de regio Provence-Alpes-Côte d’Azur: Calissons.

Calissons d'Aix!
Stiekem genieten van een Calisson!


Gestapeld....
Een liefhebber gluurt naar de Calissons.





Schatje heeft zijn zinnen gezet op een Calisson.

En een van de grappige Louis de Funes filmpjes: