vrijdag 21 mei 2021

Soms zing je, soms kook je, soms droom je.


" Lots of butter!" Elke foodblogger weet dat die zin bij Julia Child vandaan komt. De koningin van boter, room en de Franse keuken. Toen ik tien jaar geleden dit blog begon, kon het maar over een ding gaan: eten! Want ik had net ontdekt hoe leuk koken is en wilde mijn bakavonturen delen. Over eten kan ik uren praten en er zijn nog zoveel gerechten te ontdekken, maar eigenlijk waren de recepten altijd de kapstok waardoor ik verhalen kon vertellen. Gewoon verhalen vertellen, of delen wat er in mij leeft, dat leek mij niet voldoende. Ik dacht dat niemand daar op zou zitten wachten. Maar wat als ik het optikken van dat wat mij bezig houdt gewoon heel leuk vind? Het zoeken naar de juiste woorden, het formuleren van de juiste zinnen, om over te brengen wat ik voel, om zelf te voelen wat ik voel. Dat is al waardevol genoeg als ervaring, zelfs zonder lezers. Het afgelopen jaar ben ik steeds meer tot de conclusie gekomen dat dat wat ik schrijf, maak, teken of zing allemaal onderdeel is van hetzelfde: creëren! Om zelf te ervaren en om, als het meezit, anderen mee te nemen in dat gevoel. 

Dus een blogpost heeft niet altijd een recept nodig. En een creatie niet altijd een logische verklaring. Toen ik tijdens de lockdown Instagram posts van mijn favoriete zanger Adam Duritz zag, waarin hij zichzelf filmt terwijl hij kookt in plaats van zingt, wist ik zeker dat het zo werkt:) Creatie is niet logisch en laat zich ook niet kaderen. Soms zing je, soms kook je, soms schilder je, soms droom je.

Vandaag is de nieuwe Counting Crows cd gereleased: Butter Miracle Suite! Adam klinkt nog als Adam en de nummers zijn prachtig! Ik luister praktisch mijn hele leven al naar zijn stem. Vroeger op mijn draagbare cd speler, oortjes in en met cd op repeat de nacht door als afleiding voor puberaal getob. "1, 2, 3, 4, 5, 6, 7 am, all alone again". Nu steeds vaker als plaat als ik heimwee heb naar een specifiek nummer. Op 27 april van dit jaar lanceerde de band 'Elevator Boots' als single. En op precies diezelfde dag ging mijn eigen EP 'On the line' live op Spotify! In de releases van die dag stonden we heel even onder elkaar! 

Ik zing onder de naam Salon Perdu en maakte deze EP met net zoveel enthousiasme als ik verhalen vertel. Mijn zingen begon toen ik een jaar of zestien was. Ik had mijn hele jeugd a-ritmisch & vals zitten meezingen met alles wat ik leuk vond. Ik hoorde zelf iets anders in mijn hoofd, maar kon het niet zo goed vertalen:) Ik wilde een harp toen ik vijftien was, maar kreeg een gitaar (mijn ouders hadden geen vertrouwen in mijn muzikale ambitie met die harp). Ik kreeg les van Jules, die mij na drie lessen vertelde dat hij helaas slecht nieuws had: hij kon niet langer les geven omdat hij reuma bleek te hebben. Hij gaf me twee opties: of we zouden stoppen met de lessen, of ik zou zijn laatste leerling zijn en alles wat ik normaal zou leren in een jaar, zou ik in drie maanden leren (maar dan zou ik alles op alles moeten zetten). Ik ging direct voor de laatste optie en speelde drie maanden de blaren op mijn vingers. Toen ik na die maanden zelf aan de slag moest leek het me leuk om er iets bij te kunnen zingen, want spelen in m'n eentje zonder Jules was een stuk minder leuk. Ik zocht uit hoe ik het nummer Mr. Jones van Counting Crows kon spelen en begon het nummer te zingen. Eerst heel zacht, langzaam aan steeds harder. Op een avond gewoon voluit. Toen ik klaar was stonden mijn ouders in de deuropening, totaal verbaasd over mijn stem! Ik had twee man publiek en was zo enthousiast dat het eindelijk klonk zoals ik het in mijn hoofd had. Ik schreef me direct in voor het Open Podium op mijn middelbare school. Op het podium voelde ik me vreemd genoeg meteen thuis en de tekst van Mr. Jones was zo toepasselijk: 

We all wanna be big stars
But we don't know why, and we don't know how
But when everybody loves me
I'm gonna be just about as happy as I can be

Na dat avontuur volgde De Grote Prijs van Nederland (optreden in de Gigant en in Paradiso!) en radio optredens (onder andere bij BNN's Boyds Bar). Als singer-songwriter was ik blij mijn eigen nummers te kunnen spelen en laten horen. Maar ergens in die jaren verloor ik het enthousiasme om te zingen. En de noodzaak om dat deel van mijzelf te delen verdween. Na (letterlijk) jaren van radiostilte pakte ik afgelopen jaar het zingen weer op. En daar ben ik heel blij om! Het hele proces van het schrijven van nieuwe nummers tot het releasen op Spotify vond ik een groot avontuur! De manier waarop de nummers ontstaan vond ik mooi om mee te maken. Sommige nummers hebben er jaren over gedaan (bijvoorbeeld Waitress waar ik meer dan 20 jaar geleden de eerste zinnen van opschreef). Andere nummers rolden zo uit mijn pen/gitaar (Jacks & Reds schreef ik in een middag). Eigenlijk zijn de nummers net als verhalen. Dus hierbij zonder logica en zonder kapstok een link naar mijn nummers op Spotify. Mijn grootste droom ever: Adam Duritz die naar mijn nummers luistert (dream on honey, dream on!.. soms droom je).  



Soms schilder je... 
Met de technieken van Michelle Dujardin wist ik deze stukjes Adam te vatten!

Naast Spotify ben ik ook te beluisteren op YouTube! Alle nummers kun je ook vinden op de pagina 'Salon Perdu'!

Een preview van mijn EP 'On the line':