Mijn leven lang vroeg ik mij af hoe mensen ten tijde van dreiging en oorlog kunnen schakelen tussen de bittere actualiteit en de dagelijkse gewone gang van zaken. Ik begreep het niet. Hoe kun je opgaan in het moment, terwijl datzelfde moment een mijlpaal is in wereldgeschiedenis? Hoe konden mensen zich druk blijven maken over ogenschijnlijk onbeduidende dingen als de laatste mode, films, vermaak en het organiseren van feestjes terwijl de wereld in brand lijkt te staan? Hoe konden gewone burgers zich losmaken van de verschrikkingen en zich afwenden van de werkelijkheid?
Maar in het licht van de gebeurtenissen van deze week, van vandaag, van dit moment waarop ik schrijf, zie ik het helderder dan ooit. Terwijl ik schrijf staat de live verslaggeving van de gebeurtenissen in Parijs aan op een tweede scherm op mijn computer en vliegen mijn gedachten een paar keer per kwartier naar de drama’s die zich in Frankrijk afspelen. Mijn gedachten dwalen af naar de slachtoffers en naar de duizenden mensen die gisteren deelnamen aan betogingen van steun en medeleven. Mijn wereld draait op dit moment om dit moment van wereldgeschiedenis.
Ik voel het moment, maar zie ineens scherp wat ik doe om de ruimte tussen de gedachten in te vullen. Ik vul de tijd tussen de momenten waarop de realiteit mij de angst om het hart doet slaan met het enige waartoe ik in staat ben: leven. Door te fietsen door harde wind, door iets te bakken in mijn keuken, door een foto van een Franse trois couleurs pompon te bewerken voor mij FaceBook profielfoto, door een kookboek open te slaan, door een hashtag te delen, door te schrijven. Door het op mijn schoot trekken van mijn jongste dochter en haar een extra stevige knuffel te geven als ze slaperig uit bed wandelt, door een extra kus op het hoofd van mijn oudste op het moment dat zij naar school vertrekt. Het leven ontvouwt zich in kleine momenten. Zij dragen de geschiedenis. De aandacht voor het alledaagse is een poging om vast te houden aan de mooie kanten van het leven, zodat je de werkelijke realiteit een paar keer per kwartier tot je door kan laten dringen, in de hoop er de juiste beslissingen door te maken.
