maandag 5 december 2011

Tien miljoen kilo suiker

De grote hoeveelheid zoetigheid die ik vorige week voor de Sweet Table Contest op tafel toverde, in combinatie met nog meer Sinterklaassnoepgoed voor het vieren van diverse (Sint)feestjes dit weekend, hebben bijna gezorgd voor een overkill. Het voelt bijna alsof ik een heel groot aandeel heb in de 10 miljoen kilo die er dit jaar in totaal aan chocoladeletters, snoep en pepernoten is opgegeten in Nederland. Gelukkig kon ik veel kwijt aan familie en vrienden, want ik moet mezelf ook nog in een kerstjurk hijsen deze maand. Aangezien er dus nog behoorlijk wat te knagen was, kreeg ik voor het eerst in mijn taarten-experiment een verbod opgelegd door een niet nader te noemen persoon in mijn directe omgeving (iemand die ook graag zijn mooie pak aan wil kunnen met Kerst...). Ik ben gezwicht.

Het bak-event van vorige week gaf toch nog wat stof tot nadenken. Dus heb ik deze week uitgezocht waarom mijn roomborstplaat tijdens het bereiden niet eens in de buurt kwam van iets dat op borstplaat lijkt. De eerste lading witte borstplaat was gelukt, maar met de andere helft van het mengsel wilde ik een donkere chocoladevariant maken. Doordat de cacao het mengsel te droog maakte kreeg ik het geheel niet goed in de vorm en besloot ik nog een nieuwe hoeveelheid roomborstplaat te maken. Door tijdnood (want er moest nog zoveel meer op die sweettable dan alleen borstplaat) besloot ik het proces wat op te krikken, draaide ik het vuur onder de pan wat hoger en roerde ik als een idioot in het pannetje met het borrelende mengsel van suiker en water. Die actie leverde dus helemaal geen roomborstplaat op, maar karamel. In no-time was de massa veranderd in karamel (terwijl ik heb geleerd dat je voor het maken van karamel vooral niet als een bezetene moet roeren in je pan). Voor totale verwarring was geen tijd, dus na snel schakelen bedacht ik me dat dit een prima basis zou kunnen zijn voor de vulling van de kleine taarbodempjes die ik al had gemaakt. De Caramel Cups waren een feit. Na het toevoegen van wat boter en wat slagroom aan de karamel ontstond een toffee-achtige vulling voor de cups en kon er weer wat van het things-to-do-lijstje worden geschrapt.

Na wat uitpluiswerk blijkt dat de geoefende vakman de verschillende graden van kokende suiker zo kan vaststellen via allerlei truckjes, maar gelukkig gebruiken ook veel mensen een goed geijkte suikerthermometer. Blijkt dat 1º graad hoger of lager al een enorm effect heeft op de structuur en de eigenschappen van de suiker. Op de site van het koksforum staan de verschillende temperaturen en de daarbij behorende veranderingen van de suiker op een rij.
Volgende keer dus weer in alle rust roomborstplaat maken of hopen op een suikerthermometer onder de kerstboom.

Excuus van de week: roomborstplaat-gone-wrong
Recept: Caramel Cups


Ingrediënten:
1 hoeveelheid briseerdeeg
300 g (kristal)suiker
1 dl slagroom
75 g poedersuiker
35 gr roomboter
1 dl slagroom

bakvormpjes
bakpapier
bakbonen of rijst voor het ‘blind bakken’

1. Verwarm de oven voor op 180º graden (160º hetelucht).
2. Bekleed de bakvormpjes met het deeg. Maak een prop van het bakpapier en leg het bakpapier bovenop het deeg. Vul het papier met de bakbonen of rijst, zodat de taartjes blind kunnen worden gebakken in de oven. Zodra het deeg goudbruin is zijn de vormpjes klaar. Laat ze afkoelen.
3. Zet een pan met de suiker en 1 dl water op het vuur. Breng aan de kook en roer als een idioot met een (houten) lepel. Schraap de suiker telkens weg van de rand, terug de pan in.
4. Laat het mengsel 5 tot 10 minuten inkoken tot het een donkere kleur krijgt.
5. Haal de pan van het vuur en voeg de roomboter en slagroom toe.
6. Laat iets afkoelen en giet in de vormpjes. Decoreer eventueel.


Altijd paraat: suiker & weegschaal.

De suikerpot met oude suikerschep van mijn oma.

Caramel Cups: taartjes met borstplaat-gone-wrong-vulling!

Yummy leftovers!